unfoldingWord 03 - Ang Lunop

Nilabay ang dugay nga panahon, nidaghan na ang mga tawo nga nagpuyo sa kalibotan. Nahimo na silang daotan ug mapintas, mao nga nakahukom ang Dios nga gub-on ang kalibotan pinaagi sa lunop.

Apan nahimuot ang Dios kang Noe. Matarong siya bisan pa ug nagpuyo siya uban sa mga daotan. Gisultian sa Dios si Noe bahin sa lunop, ug giingnan nga maghimo ug dako nga arka.

Ang sukod sa arka mao kini: 140 metros ang katas-on, 23 metros ang kalapdon, 13.5 metros ang kahabogon. Ug kahoy ang gamiton nga materyales. Tulo ka andana ang arka, daghag kuwarto, ug naay atop ug bintana. Kini nga arka makaluwas kang Noe ug sa iyang pamilya, lakip na ang tanang mga mananap kon moabot na ang lunop.

Gituman ni Noe ang Dios. Gihimo niya ang arka kauban sa iyang tulo ka mga anak nga lalaki sumala sa giingon sa Dios. Pila ka tuig nila kini nga gihimo tungod kay dako man kini kaayo. Gipasid-an ni Noe ang mga tawo bahin sa umaabot nga lunop ug giingnan niya sila nga dili na magpakasala ug motuo sa Dios, apan wala sila motuo kaniya.

Gisugo usab sa Dios si Noe ug ang iyang pamilya nga magtigom ug kalan-on alang sa ilang kaugalingon ug alang usab sa mga mananap. Sa naandam na ang tanan, giingnan siya sa Dios nga panahon na nga siya, ug ang iyang asawa, ug tulo ka mga anak nga lalaki, ug ang ilang mga asawa, nga mosulod na sa arka. Walo sila nga misulod sa arka.

Nagpadala ang Dios ug mga mananap nga apil sa pagsulod sa arka. Usa ka pares nga lalaki ug babaye sa tanan nga mananap ug langgam. Lakip usab ang pito ka paresan sa mga mananap nga mahimong gamiton sa paghalad. Sa dihang anaa na silang tanan sa sulod sa arka, ug gisirad-an na sa Dios ang pultahan niini.

Unya nagsugod na ang ulan. Wala kini niundang sulod sa kuwarenta (40) ka adlaw ug gabii. Ug nibugwak usab ug tubig ang yuta. Ang tibuok kalibotan natabonan ug tubig, bisan pa ang kinatas-an nga bukid.

Namatay ang tanan, gawas lamang sa mga tawo ug mga mananap nga naa sa sulod sa arka. Luwas ug wala sila malunod kay naglutaw-lutaw man ang arka sa tubig.

Sukad nga niundang na ang ulan, lima pa ka bulan nga naglutaw-lutaw ang arka. Mao usab kini nga panahon nga naghinay-hinay ug hubas ang tubig. Usa ka adlaw, nakapatong na ang arka sa ibabaw sa bukid apan natabonan pa gihapon ang yuta ug tubig. Nilabay ang tulo ka bulan ug makit-an na ang tumoy sa mga bukid.

Human sa kwarenta (40) ka adlaw, nagpalupad si Noe ug uwak aron mahibal-an kon nihubas na ba ang tubig. Ug nagbalik-balik ang uwak apan wala kini makakita ug uga nga yuta.

Unya nagpalupad na usab si Noe ug salapati apan wala usab kini makakita ug uga nga yuta busa nibalik kini ngadto kang Noe. Nilabay ang usa ka semana, iya kining gipalupad pag-usab, ug pagbalik niini, nagtangag na kini ug sanga sa olibo. Nag-anam-anam na ug hubas ang tubig ug nitubo na usab ang mga tanom.

Sa ikatulo nga higayon, pagkahuman sa usa ka semana, gipalupad na usab ni Noe ang salapati. Wala na kini mobalik kay nakakita na kini sa iyang katugpahan, kay nihubas na man ang tubig.

Human sa duha ka bulan, miingon ang Dios kang Noe, “Mahimo na nga mogawas mo sa arka, ikaw ug ang imong pamilya ug ang tanan nga mga mananap. Panaghan kamo, managsanay, ug lukopa ninyo ang tibuok kalibotan.” Ug nigawas si Noe ug iyang pamilya sa arka.

Pagkagawas niya sa arka, naghimo si Noe ug altar diin naghalad siya sa pipila ka mga mananap nga mahimong gamiton sa paghalad. Nahimuot ang Dios sa iyang halad ug iyang gipanalanginan si Noe ug iyang pamilya.

Niingon ang Dios, “Nagsaad ko nga dili na nako tungluhon ang yuta tungod sa mga daotan nga binuhatan sa mga tawo. Dili na nako gub-on ang kalibotan sa lunop bisan pa kon sad-an na sila sukad sa ilang pagkabata“.

Naghimo ang Dios sa kinaunahan nga bangaw isip timaan sa iyang saad. Kada naay bangaw sa langit, ang Dios ug ang iyang mga katawhan, mahinumdom sa iyang saad.