unfoldingWord 02 - Ang Pagsulod sa Sala sa Kalibotan

Si Adan ug ang iyang asawa malipayon kaayo nga nagpuyo sa tanaman sa Eden nga gihimo sa Dios alang kanila. Managsama sila nga walay mga sanina. Apan wala sila mobati ug kaulaw tungod kay wala pa may sala nga nakasulod sa kalibotan. Ug kanunay silang nagalakaw sa tanaman sa Eden ug nakigsulti sa Dios.

Apan adunay maro nga bitin taliwala sa tanaman sa Eden. Gipangutana niya ang babaye “Giingnan ba gayod kamo sa Dios nga dili pakan-on sa bunga sa bisan unsa nga kahoy sa tanaman sa Eden?”

Mitubag ang babaye, “Makahimo kami pagkaon sa tanang bunga sa kahoy sa tanaman, gawas sa bunga sa kahoy nga makahatag ug kahibalo kon unsa ang maayo ug daotan. Ang Dios miingon, ‘Kon mokaon kamo sa bunga sa kahoy o bisan mohikap man lang niini, mamatay kamo.’”

Ang bitin miingon sa babaye, “Dili kana tinuod! Dili kamo mamatay, kay nasayod man ang Dios nga sa dihang mokaon kamo niini, mahisama kamo kaniya nga makahibalo sa maayo ug daotan.”

Nakita sa babaye ang bunga sa kahoy nga nindot ug lami kan-on. Ug gusto usab niyang mahimong maalamon, hinungdan nga mipupo siya sa bunga sa kahoy ug mikaon. Unya gihatagan usab niya ang iyang bana nga kauban niya ug mikaon usab siya niini.

Ug diha-diha, naabli ang ilang mga hunahuna ug sila nakaamgo nga hubo diay sila. Busa mikuha sila ug mga dahon ug gisulayan nila ug tabon ang ilang mga lawas.

Unya ang lalaki ug ang iyang asawa nakadungog sa kasikas sa Dios nga naglakaw taliwala sa tanaman. Busa mitago sila sa Dios. Unya gitawag sa Dios ang lalaki, “Asa man ka?” Si Adan mitubag, “Nakadungog ko nga naglakaw ka sa tanaman, ug nahadlok ako, tungod kay hubo man ako. Mao nga mitago ako.”

Unya ang Dios nangutana, “Kinsay nag-ingon nimo nga hubo ka? Mikaon ka ba sa bunga sa kahoy nga gidili ko kaninyo?” Ang lalaki mitubag, “Kining babaye nga gihatag mo kanako maoy mihatag kanako sa bunga.” Unya ang Dios nangutana sa babaye, “Nganong imo man kining gihimo?” Ang babaye mitubag, “Ang bitin maoy miilad kanako.”

Ang Dios miingon sa bitin, “Tinunglo ka! Magkamang ka ug mokaon ug abog. Ikaw ug ang babaye magkaaway kamo, ug ang imong mga anak ug ang iyang mga anak magdinumtanay usab. Dugmokon sa kaliwat sa babaye ang imong ulo, ug paakon mo usab ang iyang tikod.”

Ang Dios miingon sa babaye, “Himoon ko nga sakit kaayo ang imong pagpanganak. Apan mangandoy ka gihapon sa imong bana, ug siya ang magdumala kanimo.”

Ang Dios miingon sa lalaki, “Tungod kay naminaw ka sa imong asawa ug misupak kanako, karon tinunglo na ang yuta, ug kinahanglan maghago ka sa pag-uma aron kamo makakaon. Unya mamatay mo, ug ang inyong lawas mobalik sa lapok.” Ug ginganlan ni Adan ang iyang asawa ug “Eva” nga nagpasabot, “naghatag ug kinabuhi,” tungod kay siya man ang mahimong inahan sa tanang katawhan. Ug ang Dios naghimo ug sanina alang ni Adan ug Eva gikan sa mga panit sa hayop.

Miingon ang Dios, “Karon kay sama na kanato ang mga tawo nga nakahibalo sa maayo ug daotan, kinahanglan nga dili sila makakaon sa bunga sa kahoy nga maghatag ug kinabuhi ug mabuhi sa walay kataposan.” Busa gipapahawa sila sa tanaman sa Eden. Unya gibutangan sa Dios ang agianan sa tanaman sa Eden ug gamhanang mga anghel aron walay makakaon sa bunga sa kahoy nga maghatag ug kinabuhi.