unfoldingWord 45 - Истефанус ва Филиппус

Калисо афзоиш меёфт ва ҳаввориён ёваронро барои роҳбарии калисо интихоб карданд. Яке аз онҳо шахсе бо номи Истефанус буд, ки ӯро ҳама эҳтиром мекарданд. Вай аз қудрат ва ҳикмати Рӯҳи Муқаддас пур шуда мӯъҷизаҳои зиёде нишон медод. Пас аз мавъизаҳои Истефанус бисёр одамон шогирди Исо шуданд.

Боре, вақте ки Истефанус дар бораи Исо таълим медод, яҳудиён аз дигар вилоятҳо бо ӯ баҳс карданд, аммо ба хиради ӯ муқобилат карда натавонистанд. Сипас, онҳо бо паҳн кардани овозаҳо сар карданд, ки Истефанус бар зидди Мусо ва Худо суханони таҳқиромез гуфт. Ин овозаҳо пирон ва муаллимони Шариатро ба ғазаб оварданд. Онҳо Истефанусро дастгир карда, назди саркоҳин оварданд. Шоҳидони дурӯғгӯ низ ба он ҷо омада, дар бораи Истефанус дурӯғ гуфтанд.

Саркоҳин аз Истефанус пурсид: "Оё ин одамон дар бораи ту рост мегӯянд"? Истефанус муддати дароз ба саркоҳин посух дод ва нақл кард, ки чӣ тавр Худо аз замони Иброҳим то замони Исо барои халқи Исроил мӯъҷизаҳои зиёде нишон медод. Аммо одамон намехостанд, ки Худоро гӯш кунанд ва бар муқобили иродаи Ӯ амал мекунанд. Истефанус гуфт: «Шумо одамони саркаш ҳастед ва ба Худо беитоатӣ мекунед! Шумо Рӯҳи Муқаддасро рад мекунед, ҳамон тавре ки аҷдодони шумо Худоро рад карданд ва пайғамбарони Ӯро куштанд! Аммо шумо аз онҳо бадтар кор кардед! Шумо Масеҳро куштед"!

Вақте ки мардуми он ҷо ин суханро шуниданд, чунон ба ғазаб омаданд, ки гӯшҳояшонро пӯшида ва бо овози баланд фарёд зада, ба тарафи Истефанус шитофтанд. Онҳо ӯро аз шаҳр берун карданд ва то мурданаш ӯро сангор карданд.

Вақте, ки Истефанусро сангсор мекарданд, ӯ мегуфт: "Исо, рӯҳи маро бигир"! Сипас ба зону афтида, бо овози баланд дод зад: "Устод, онҳоро дар ин гуноҳ айбдор накун"! Пас аз ин суханон ӯ мурд.

Дар он рӯзҳо мардуми зиёде дар Ерусалим таъқиб кардани шогирдони Исоро сар карданд, барои ҳамин имондорон ба ҷойҳои гуногуни Яҳудо ва Сомария гурехтанд. Аммо ба таъқибот нигоҳ накарда, онҳо ба ҳар ҷое, ки мерафтанд, дар бораи Исо мавъиза мекарданд.

Боз яке аз ёварони ҳавориён шахсе бо номи Филиппус буд. Вай инчунин мисли бисёри шогирдони дигар аз Ерусалим гурехт. Филиппус ба Сомария рафт ва дар он ҷо дар бораи Исо маъвиза мекард. Бисёри одамон ба ӯ бовар карданд ва наҷот ёфтанд. Як рӯз фариштаи Худо ба назди Филипус омад ва ба ӯ гуфт, ки ба роҳи муайян ба биёбон биравад. Филиппус ҳамин тавр кард. Вай ба биёбон рафт ва дар роҳ мардеро дид, ки дар ароба савора буд. Он мард мансабдори махсус аз Ҳабашистон буд. Руҳулқудс ба Филиппус гуфт, ки ба назди он шахс рафта бо ӯ ҳамсӯҳбат шавад.

Филиппус ба ароба наздик шуд ва шунид, ки ҳабашӣ Каломи Худоро мехонад. Ин суханҳо аз китоби Ишаъёи набӣ буданд: "Онҳо Ӯро мисли барра барои куштан бурданд. Ва тавре, ки барра хомуш аст ҳамин тавр Ӯ сухане нагуфт. Онҳо Ӯро паст заданд, беадолатона маҳкум карданд ва ҷони Ӯро гирифтанд".

Филиппус аз ҳабашӣ пурсид: "Оё ту мефаҳми дар бораи чӣ хонда истодаи"? Ҳабашӣ ҷавоб дод: Ман наметавонам фаҳмида агар касе ба ман фаҳмонда надиҳад. Илтимос баро ва дар назди ман нишин. Ишаъё дар бораи худ ё дигар кас навиштааст"?

Филиппус ба ароба нишаст ва ба ҳабашӣ фаҳмонд, ки Ишаъё ин пешгӯиро дар бораи Исо навиштааст. Филиппус инчунин дар бораи дигари порчаҳои Каломи Худо сухан ронда, ба ӯ Хабари Хушро дар бораи Исо расонид.

Дар ин лаҳза, Филиппус ва ҳабашӣ аз назди ҳавз мегузаштанд. Ҳабашӣ пурсид: "Инак, об аст. Оё ман метавонам дар ин ҷо таъмид гирам"? Филиппус ба вай ҷавоб дод: "Агар ту бо тамоми дили худ бовар кунӣ, метавонӣ". Ҳабашӣ ҷавоб дод: "Бале, ман бовар дорам, ки Исо Писари Худо аст". Баъд фармуд, ки аробаро боздорад.

Онҳо ба об даромаданд ва Филиппус ҳабаширо таъмид дод. Пас аз он ки онҳо аз об баромаданд, Рӯҳи Муқаддас ногаҳон Филиппусро ба ҷои дигар интиқол дод. Дар он ҷо Филиппус ба одамон дар бораи Исо нақл карданро давом дод.

Ва ҳабашӣ роҳи худро ба хона идома дод. Ӯ аз донистани Исо хурсанд буд.