Ken Je Mij? - Tanja Blokland

Ken Je Mij?

Ik ken jou niet. Toch is er iets wat ik van jou weet: je verlangen om gezien, gekend en geliefd te zijn. Niet alleen hoe je je voordoet, maar ook wie je diep van binnen bent. Inclusief je kwetsbaarheden, je angsten en je minder positieve kanten. Je verlangt naar iemand die je door en door kent, en die toch onvoorwaardelijk van jou houdt.
Misschien geloof je helemaal niet meer in liefde. Ben je zo teleurgesteld in mensen aan wie jij je liefde gaf, en die op hun beurt jou lieten vallen. Misschien was dat al vanaf het prilste begin van je bestaan. Misschien waren je ouders niet in staat om jou de liefde te geven waar jij als kindje zo’n behoefte aan had. Om jezelf te beschermen tegen de pijn en de teleurstelling ben je verhard, en heb je een manier van leven gevonden waarin je denkt te kunnen overleven zonder liefde.
Toch zit er diep van binnen zo’n onbestemd leeg gevoel. Zo’n gat in je hart. Zo’n rot gevoel. Dat gevoel wil je helemaal niet voelen. Je kunt daar niet meer tegen. Je hebt ontdekt hoe je even van dat gevoel verlost kan zijn. Even een ontsnapping, een escape. Even jezelf verdoven. Een borrel? Medicijnen? Drugs? Porno?
Na elke ontsnapping uit de realiteit voel je je nòg leger. Om dat gevoel te verdoven, ga je weer gebruiken. En weer. En weer. Je zit in een vicieuze cirkel en weet niet hoe je daar nog uit kunt komen. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt. Je bent verslaafd geworden. Misschien ben je zelfs wel aan lager wal beland doordat je al je geld verspeeld hebt, misschien leef je zelfs wel op straat..
Misschien ben je iemand die het ogenschijnlijk goed voor elkaar heeft? Je hebt een goede baan, genoeg geld, misschien zelfs een lieve partner en kinderen. Mensen hebben respect voor jou om wat je bereikt hebt in het leven. Je draagt verantwoordelijkheid, zowel voor jezelf als voor anderen.
Alleen jij weet van die andere kant. Als tiener zag je voor ’t eest porno? En dát wekte je nieuwsgierigheid. Als je stress had, als je je rot voelde zocht je ’t op. Je zou ermee stoppen als je ging trouwen hield je jezelf voor. Dat bleek een illusie. Het werd een gewoonte en je kunt geen dag meer zonder. Met je vrouw ben je allang niet meer intiem, en praten lukt ook niet meer samen. Je ging naar een prostituee en ontdekte dat je wel met haar kon praten. Zij luisterde naar je en troostte je. Je had seks met haar en dacht: zou dit ware liefde zijn? Zodra je weer buiten stond besprong het nare gevoel je weer. Je voelde je leeg, en ook nog eens schuldig naar je vrouw. Zij vergeeft me nooit, is je angst, dus zwijg je over je geheim. Zo begon je dubbelleven van enerzijds de gerespecteerde man en echtgenoot, anderzijds degene die aan porno verslaafd is en naar prostituees gaat.
Misschien ben jij wel een vrouw die als meisje haar hart heeft gegeven aan de jongen van wie je echt hield. Je hart brak toen hij de relatie beëindigde, en vanaf dat moment probeerde jij het gat dat er in je hart onstond te vullen met de aandacht die je van mannen krijgt. Je hebt veel kortstondige relaties terwijl je na iedere relatie negatiever over jezelf gaat denken. Dat overschreeuw je door weer een nieuw relatie aan te gaan, in de ijdele hoop eindelijk liefde te vinden. Ten diepste ben je verslaafd geworden aan de aandacht die je nooit werkelijk vervulling geeft.
Vreselijk moeilijk om onder ogen te zien. Je bent geneigd je verslaving te ontkennen. Je wilt de confrontatie met de wortel van de pijn, die er diep in je zit, vermijden. De weg van de minste weerstand is je verslaving aan de zogenaamde plezierige, lekkere dingen, maar tegelijk weet je dat na elke roes een verschrikkelijke leegte overblijft.

Laten we even teruggaan naar het begin van deze boodschap. Ik begon met de veronderstelling dat iedereen verlangt om gezien, erkend en geliefd te zijn. Daar zit jij dan met jouw geheime dubbelleven, waar misschien niemand iets van af weet.
Dan heb ik dít tegen jou te zeggen: Jij wordt gezien, erkend en geliefd. Jouw Schepper, die jou in het verborgene maakte in de buik van jouw moeder, is je nooit uit het oog verloren. Zelfs niet toen jij voor Hem op de vlucht was.
Eén van onze verre voorvaders, koning David, verwoordde het als volgt: “Al zei ik: laat het duister mij opslokken, het licht om mij heen veranderen in nacht, ook dan zou het duister voor U niet donker zijn- de nacht zou oplichten als de dag, het duister helder zijn als het licht.”
Duisternis, dat is een woord dat jouw leven in je verslaving –al dan niet in het geheim- kenmerkt. God ziet jou alsof het klaarlichte dag is. Hij kent jou, want Hij heeft je zelf gemaakt. Hij is trots op je, want jij bent Zijn creatie. Hij houdt van jou, zoveel dat Hij zijn zoon Jezus gaf om te sterven voor al die zonde en ellende van jou waar je nu in zit. Hij wacht op je, totdat je komt, en Hij zijn liefde in jouw hart kan laten stromen. Met zijn liefde stilt Hij die enorme honger naar echte liefde die er in je hart is. Hij houdt van jou zoals je bent. Hij wil je vergeven, Hij wil je herstellen, Hij wil je maken tot de mens zoals jij bent bedoeld.