unfoldingWord 05 - Писари ваъдашуда

Аз он вақте ки Абром ва Сорай ба Қанъон омаданд даҳ сол гузашт, лекин онҳо то ҳол фарзанддор набуданд. Он гоҳ Сорай зани Абром ба ӯ гуфт: "Агар ки Худо иҷозат надод, ки ман фарзандор шавам, ҳол он ки ман пир шудаам то ин ки таваллуд кунам, инак хизматгори ман Ҳоҷарро бигир. Бо ӯ бихоб то ин, ки ӯ ба ман фарзанд таваллуд кунад".

Ва Абром иҷро кард. Ҳоҷар ҳомиладор шуд ва худро аз Сорай баланд ҳисоб кард. Лекин Сорай дар ин Абромро гунаҳкор кард. Чанд вақт, пас Ҳоҷар, низ писар таваллуд кард ва Абром ӯро Исмоил ном кард. Вақте, ки Исмоил сенздаҳ сола шуд Худо боз ба Абром муроҷит кард.

Худо гуфт: "Ман Худои Қодиру Мутлақ ҳастам. Ман бо ту аҳд хоҳам баст". Овозӣ Худоро шунида, Абром бо эҳтиром саҷда кард. Худо давом дод: "Ту падари халқҳои бисёр мешавӣ. Ман замини Қанъонро ба ту ва ба наслҳои ту медиҳам ва ман Худои онҳо мешавам. Ту бояд ҳар писар ва ҳар мардро дар хонаат хатна кунӣ".

"Зани ту Сорай соҳиби писар мешавад ва - ӯ писаре хоҳад буд, ки Ман ба ту ваъда додаам. Ӯро Исҳоқ ном мон. Бо ӯ аҳди Худро мебандам, ва аз вай халқи бузурге хоҳад омад. Аз Исмоил низ халқи бузурге хоҳам сохт, аммо аҳди Ман бо Исҳоқ мешавад". Пас Худо номи "Абром"-ро ба "Иброҳим" иваз кард, ки маънояш "падари бисёриҳо" аст. Худо инчунин номи "Сорай"-ро ба "Соро" иваз кард, ки маънояш "малика" аст.

Он рӯз Иброҳим ҳамаи писарон ва мардони хонаи худро хатна кард. Тақрибан, пас аз як сол вақте, ки Иброҳим сад сола ва Соро навад сола буд, ӯ барои Иброҳим писар таваллуд кард. Номи ӯро Исҳоқ монданд ҳамон тавре, ки Худо ба онҳо гуфта буд.

Дар вақти кӯдакии Исҳоқ, Худо хост имони Иброҳимро бисанҷад. Ӯ гуфт: "Фарзанди ягонаи худ Исҳоқро гирифта ва ӯро барои ман қурбонӣ бикун". Иброҳим боз ба гапи Худо итоат кард ва барои қурбонӣ овардани фарзанди худ омода шуд.

Вақте, ки Иброҳим ва Исҳоқ ба ҷойи қурбонгоҳ мерафтанд, Исҳоқ пурсид: "Падар, мо бо худ барои қурбони ҳезум дорем, вале барра дар куҷост"? Иброҳим ҷавоб дода гуфт: "Писарам, Худо барраро барои қурбони ба мо медиҳад".

Вақте, ки онҳо ба ҷои қурбонӣ омаданд, Иброҳим Исҳоқро баста дар қурбонгоҳ гузошт. Ӯ аллакай омода буд то писари худро бикушад, ин вақт Худо ба ӯ фармуда гуфт: "Ист! Ба писар даст нарасон! Акнун Ман медонам, ки ту аз Ман метарсӣ, зеро писари ягонаи худро дареғ надоштӣ".

Ҳамон замон Иброҳим барраеро дид, ки дар наздики, дар буттаҳо печида буд. Худо онро барои қурбонӣ ба ҷои Исҳок дод. Иброҳим бо хурсандӣ барраро ба қурбонӣ овард.

Баъд Худо ба Иброҳим гуфт: "Азбаски ту омода будӣ ҳаммаи чизро, ҳатто писари ягонаатро ба ман бидиҳӣ, Ман ба ту ваъда медиҳам, ки туро баракат медиҳам! Насли ту аз ситораҳои осмон зиёд мешавад. Барои он, ки ту маро гӯш кардӣ, тамоми халқи ҷаҳон бо воситаи ту баракат хоҳанд ёфт"!