ข่าวประเสริฐภาษาผู้ไทย เรณู ตอน 1
Outline: Short Bible stories from Genesis through the ascension. How to become a follower of Jesus. 40 sections. It has a picture book to go along with the recording.
Script Number: 395
Language: Phu Thai: Renu
Theme: Sin and Satan (Temptation, Deliverance, Light/Darkness, Sin, disobedience, Satan (the devil)); Christ (Jesus, Our Substitute, Resurrection of Jesus, Son of God, Saviour of Sinful Men, Birth of Christ, Ascension, Sacrifice / Atonement, Death of Christ, Life of Christ); Eternal life (Salvation, Eternal / everlasting life, Broad & Narrow Ways); Character of God (Love of God, Holy Spirit, Grace and Mercy, Nature, character of God, Word of God (the Bible), Power of God / Jesus); Living as a Christian (Fruit of the Spirit, Prayer, petition, New Nature, Worship, Witnessing, Church, Christianity, Second Birth, Obedience, No other gods, idols, Peace with God, Leaving old way, begin new way, Forgiveness, Faith, trust, believe in Jesus, Peace (between men), Children of God, Family, relationships, Spiritual Life, Christian values); Life event (Death); Bible timeline (Creation, Law of God, End Time, Second Coming, Gospel, Good News, People of God); Problems (Materialism, Evil Spirits, demons, Fear, Problems, troubles, worries)
Audience: General
Purpose: Evangelism
Features: Monolog; Bible Stories; Extensive Scripture
Status: Approved
Scripts are basic guidelines for translation and recording into other languages. They should be adapted as necessary to make them understandable and relevant for each different culture and language. Some terms and concepts used may need more explanation or even be replaced or omitted completely.
Script Text
ข่าวประเสริฐภาษาผู้ไทย เรณู ตอน 1
ขอสวัสดีผู้ฟังที่เคารพรักสู้คู่สู้คน เรื่องที่โพกเฮาละได๋เบิ่งได้หยินต่อไปนี้ ถือเป็นข่าวดี เฮาละได้ฟังเลิ้งลาว แล้วกะมีรูปเห้อเฮาเบิ่งพ้อม คั่นได๋
หยินเสงสัญยาน เห้อพลิกรูปต่อไป จะได๋มิเป็นการเสเวลา เห้อเฮามาเริ่มเบิ่งรูปแรกก่อน
รูปที่ 1 เป็นรูปที่เกวกับสมัยตะกี้ตะเก่า
ปฐมกาลบทที่ 1 ข้อ 1-5; สดุดี 90, ข้อ 2
สมัยตะกี้ตะเก่า ก่อนละเกิดมีโลกที่เฮาพากันอยู่ซูมื้อนี้ เป็นสมัยที่หยังมิได้เผอเลอ มีตะพระที่เป็นใหญ่สูงสุดอยู่องค์เดวท่อนั้น หรือที่เฮ้าฮ้องว่าพระเจ้า แล้วพระเจ้าองค์นี้กะคือผู้ที่เนรมิตสร้างทุกอย่างฮึ้นมา มิว่าละเป็นเมิงฟ้า เมิงสวรรค์ โลกที่เฮาอยู่ โดงจันทร์ โดงอาทิตย์ ระบบระเบบทุกอย่าง พระเจ้าเป็นผู้เอาะแบบ เป็นผู้ส้างเป็นผู้แปงเห้อมันเกิดฮั้นมา แล้วพระเจ้ากะเป็นผู้โคบคุม
รูปที่ 2 เลิ้งถ้อยคำของพระเจ้า
อิสยาห์ 45 ข้อ 18-19, ฮีบรู 4 ข้อ 12, สดุดี 19 ข้อ 7-10
หนังสือที่เห็นอยู่เนอรูปนี้ ฮ้องว่าพระคัมภีร์ เป็นความเว้าของพระเจ้า แล้วพระเจ้าเพิ่นเว้าพเลอแน เนอะหนังสือเล่มนี้ พระเจ้าเพิ้นได้เบ๊าะเฮาเลิ้งว่า เพิ้นฮักแพงมนุษย์คู้คน เบ๊าะวิธีการใซ้ซีวิต เบ๊าะเริ้งราวตั้งแต่เริ่มตะกี้ตะเก่า จนฮอดวาระสุดท้ายของโลก แผนการส้อยมนุษย์เห้อปอดภัยจากวันโลกาวินาศ เว้าเริ้งบาป เริ้งนรก สวรรค์ เป็นหนังสือที่มีสาระเก้วกับเริ้งซีวิต มิได้เคยมีหนังสือเล่มเรอคือเล่มนี้ มิได้ข้อผิดเลย ประเทศต่างๆโท้โลกกะเลยพากันแปเป็นภาษาของโตเอง แล้วกะเผยแพ้หลายที่สุดเนอโลก โส้นเริ้งราวที่ละเว้าปันพี่ปันน้องฟังมื้อนี้ กะมาจ๊ะบางโส้นของพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิเล่มนี้ กะละเห้อเฮาตั้งอกตั้งเจอฟัง
รูปที่ 3 เลิ้งการเนรมิต การส้างสิ่งสารพัดของพระเจ้า
ปฐมกาลบทที่ 1 ข้อ 1-25
พระเจ้าเป็นผู้ที่ได่ส้างเนรมิตสิ่งสารพัดจ๊ะความเว้าอันศักสิทธิ์ เว้าอันเรอกะเป็นอันนั้น เว้าเห้อเกิดฮึ้น กะเกิดฮึ้นตามความเว้านั้น พระเจ้าได้ส้างเมิงฟ้า ทะเล ผืนขี้ดิน ต่อมากะได้ส้างสิ่งมีซีวิต ส้างปาเห้ออยู่เนอน้ำ เห้อนกอยู่เนออากาด ต่อมากะไดส้างสัตว์ทุกสนิด พอส้างแล้ว พระเจ้าเพิ่นพอเจอหลาย แล้วกะเบ๊าะว่าทุกอย่างที่ส้างฮึ้นมานั้น มีตะสิ่งดีๆแก้นเหมิ่ด
รูปที่ 4 เลิ้งมนุษย์คู่แรก ท้าวอดัม กับนางเอวา หรือไทเฮาฮ้องว่าปู้สังกะสาย่าสังกะสี
ปฐมกาล บทที่ 1 ข้อ 26-31, บทที่ 2 ข้อ7 ถึง บทที่ 3 ข้อ 24
พระเจ้าเพิ้นได้ปั้นมนุษย์คู่แรก ตั้งซื่อผู้ชายว่า ท้าวอาดัม แม่หญิงซื่อเอวา พร้อมกับเห้อพร ว่า ต่อไปนี้เห้อมนุษย์นี่ เป็นผู้มีอำนาจปกคองสิ่งสารพัด ยุเนอโลก พระเจ้าเห้อสองคนนี้ อยู่เนอโสนที่อุดมสมบูรณ์ แต่ละมื้อพระเจ้ากะมาเยิ้มมาหยามคอยเบิ่ง มาเว้ามาจานำคู้มื้อ เนอโสนที่เขาอยู่นั้น กะได๋ผลหมากรากไม้หลายอย่าง เห้ออยู่เห้อกินมิได้อึดมิได้ยะ แต่ได่อยู่ต้นนึ่ง พระเจ้าสั่งห้าม มิเห้อสูนมิเห้อบาย มิเห้อเอามากินเป็นเด็ดขาด ต่อมามิเหิ้ง สองคนนี้ได้เจอกับพญามาร แปลงกายมาเนอร่างงู แล้วพญามาร กะมาโย๊ะ นางเอวาผู้เป็นเม เห้อกินหมากไม้ ที่พระเจ้าห้าม การขัดขืนต่อคำสั่งของพระเจ้า เท้อแรกเนอโลกกะเกิดฮึ้น แล้วนี่กะคือ ความบาปเทอแรก ซุมเฮาจั่งพากันได้ฮับการถ่ายทอด เช่อบาปมาสู่ลุสู่หลาน จนกลายเป็นคนชี้บาปมากะท้าวสุมื้อนี้ ย้อนมิยอมฟังความพระเจ้า ละหย้อนความบาปอันนี้ละ ที่เอ็ดเห้อมนุษย์เจ็บเป็นเอ็นอุ่น มนุษย์คู้คนเลยต้องตาย ตั้งแต่นั้นมา หย้อนเป็นคนขี้บาป
รูปที่ 5 เริ้งของสองอ้ายน้องคาอินกันอาเบล
ปฐมกาล บทที่ 4 ข้อ 1 ถึง 16, โรม บทที่ 3 ข้อ 23
ท้าวอาดัมกับนางเอวาเพิ้น กะได๋ลุนำกัน 2 คน ผู้อ้ายซื่อคาอิน ผู้น้องซื่อ อาเบล ผู้น้องเป็นคนเว้าตามหลังฟังความ เป็นผู้แพงพระเจ้าหลาย พระเจ้ากะแพงและกะถึอกถึเจอผู้น้อง ผู้อ้ายกะอิจสาน้อง จนเนอที่สุดกะตัดสินเจอ ฮ้าน้องจนตาย พระเจ้ากะเสเจอหลาย หย้อนมนุษย์ตั้งต่อเอ็ดบาป แล้วกาย้อนความบาปนี่ละ ที่นับมื้อพระเจ้ากะถอยห่างเอาะจ๊ะ ซีวิตมนุษย์เร้ยๆ
รูปที่ 6 เฮอใหญ่ของท้าวโนอาห์
ปฐมกาล บทที่ 6 ข้อ 1 ถึง 22, 2 เปโตร บทที่ 3 ข้อ 9
เวลากะผ่านไปหลายโซ้อายุคน ลุหลานมนุษย์กะหลายฮึ้นจนเต็มแผ่นดิน แต่ละคนกะขี้บาป มิฟังความเว้าพระเจ้า พระเจ้าละตัดสินเจอที่ละล้างโลกใหม่ คึดว่าละบันดาลเห้อน้ำโท้มโลก เนอเวลานั้น หยังมีท้าวโนอาห์ที่เป็นผู้จบเสียกะละ เส้อฟังพระเจ้า พระเจ้ากะเลยเยอะดู กะเลยมาเบ๊าะเห้อโนอาห์ ส้างเฮอใหญ่ โนอาห์กะส้างเฮอตามที่พระเจ้าเบ๊าะอยู่หลายปี เบ๊าะเผ้อ เผ้อกะโหขวัญ ว่าน้ำสิเล้อละมาโท้มโลก แล้วพอน้ำโท้มโลกอีหลี กะได๋แต่โนอาห์กับคอบโคทอนั้นหละ ที่รอดตาย ย้อนฟังความพระเจ้าเบ๊าะ
รูปที่ 7 เหตุการณ์น้ำโท้มโลก
ปฐมกาล บทที่ 7 ข้อ 1 ถึง 24
ก่อนเหตุการณ์น้ำโท้มโลก พระเจ้าได้นำเอาสัตว์ต่างๆ เห้อมาโฮม ยุม้องเฮอใหญ่ ของโนอาห์ พอมาฮอด โนอาห์ และคอบโคโฮมทั้งเหมิด 8 คน ได้เฮ้าไปอยู่ในเฮอ พ้อมกับสิงสาราสัตว์ เฮอของโนอาห์เอ๊าะแบบ เห้อปิดจากทางเนาะ บาดนี้แม้นเผอละปิดปะตูเฮอ? 7 มื้อก่อนที่ฝนละตกหนัก พระเจ้าได้สั่งเห้อโนอาห์เฮ้าไปในเฮอ แล้วพระเจ้ากะเป็นผู้ที่ปิดประตูเฮอนั้นเอง ฝนตกหนักเมิดมื้อเมิดเง่น 40 มื้อ 40 คืน น้ำจ๊ะเต้อขี้ดินกะดันฮึ้นมาพ้อมกัน จนเอ็ดเห้อน้ำโท้มโลก มนุษย์ทุกคนตายเหมิด ยกเว้นโนอาห์กับคอบโคทอนั้นที่รอดตาย เขารอดย้อนเขาเส้อพระเจ้า เอ็ดตามที่พระเจ้าเบ๊าะ
รูปที่ 8 เลิ้งลาวของท้าวอับราฮัม นางซาราห์ กับลุชายซื่ออิสอัค
ปฐมกาลบทที่ 9 ข้อ 18 ถึง 19, บทที่ 17 ข้อ 1 ถึง 8, บทที่ 21 ข้อ 1 ถึง 7, มัทธิวบ
หลังจ๊ะเหตุการณ์น้ำโท้มโลกหลายปี ลุหลานของโนอาห์กะใหญ่หลายฮึ้นเร้ยๆ ได้ผู้ซายผุนึ่งซื่อว่า อับบาฮัม ได๋เมซื่อนางซาร่า อับบาฮัมเป็นคนที่ฮักแพงพระเจ้าหลาย พระเจ้าเว้าแนวเล้อ เพิ้นกะละเอ็ดตามแนวนั้น เส้อฟังทุกเริ้ง พระเจ้าได้เห้อพรว่า อับบาฮัมละเจริญรุ่งเริงเหลืองเลิ้ม ละได่ลุชายเป็นต้นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ แต่ย้อนว่าสองโผเมนี้เฒ่าหลายอายุเกบๆ 100 ปี กะเลยห้อนเจอ ย่านมิได้ลุ ผู้เป็นเมเลยตัดสินเจอหาเมน้อยเห้อโผเส เผอว่าละได่มีลุตามคำที่พระเจ้าเว้าไว้ อับบาฮัมกะเลยได่ลุกับเมน้อยซื่อว่า ท้าวอิชามเอล ละกะเป็นต้นตะกูลของชาวอาหรับจนกะท้าวคู้มื้อนี้ แต่ว่าลุที่พระเจ้าสัญญามิเฮ้อเกิดจ๊ะเมน้อยผู้นี้ พระเจ้าตั้งเจอละโอยพรเห้อนางซาราเป็นผู้ที่ละได้ลุ ต่อมานางซาร่ากะอยู่ลุแล้วกะได่ลุชายตามที่พระเจ้าสัญญาไว้อิหรี ตั้งซื่อว่า ท้าวอิสอัค พระเจ้าสัญญาไว้ว่า คนทั้งหลายละได่ฮับพรผ่านทางตระกูลของอิคอัคผู้นี้
รูปที่ 9 เริ้งราวของผู้ชายซื่อว่าโมเสสกับกฎเกณฑ์ของพระเจ้า
อพยพบทที่ 19 ข้อ 1 ถึง 25, บทที่ 34 ข้อ 27 ถึง 32
ต่อมาต้นตระกูลของอิคอัคกะขยายมีลุมีหลาน จนกลายเป็นต้นกำเนิดของซนซาติอิสราเอลเนอซูมื้อนี้ แล้วเนอบรรดาลุหลานของอิสอัคนี้ ได๋ผุหนึ่งซื่อโมเสส ที่ยอมเสอฟังคำสั่งของพระเจ้า ที่เห้อปืนฮี้นไปเทิ่งภู ไปเอาป้ายหินที่พระเจ้าได้เขน กฎเกณฑ์ของพระเจ้าไว้ลงมา พระเจ้าเบาะเห้อโมเสสสอนคนทั้งหลายเลิ้งกฎนี้ และเยอเห้อทุกคนนี่ เอ็ดตามกฏเกณฑ์ ที่พระเจ้ากำหนดไว้นี้
รูปที่ 10 กฎเกณฑ์ของพระเจ้า 10
ข้อ อพยพบทที่ 20 ข้อ 1 ถึง 17
กฎเกณฑ์ที่พระเจ้า เห้อโมเสส มาเบ๊าะมาสอนเป็นเลิ้งดีๆทั้งเหมิ่ด คันแม้นเผอเอ็ดได่ตามนั้น กะละเจริญฮุ่งเฮืองไปมื้อหน้า กฏเกณฑ์ของพระเจ้าได๋ทั้งเหมิด 10 ข้อ กะคือว่า เห้อบูชาพระเจ้าแท้องค์เดว อย่าปั้นฮูบปั้นฮอย ขึ้นมากาบมาไว้แทนพระเจ้า อย่ากาบอย่าไว้พระอันนั้นอันนี้ ที่มิได้แม้นพระเจ้าแท้ อย่าเว้าพื้นพระเจ้าแบบบาลำบาลอย เห้อหยุดการงาน มื้อนึ้ง แล้วกำหนดเห้อเป็นมื้อกราบไหว้บูชาพระเจ้า เผอเป็นลุกะเห้อเสอฟังเอาหน้าเอาตา ยกย้องพ่อแม่ ห้ามมิเฮอฮ้าคน อย่าผิดลุผิดเมเพิ้น อย่าเอาเมเพิ่นมาเอ็ดเมโต โผเดวเมเดว อย่าขี้โต๊ะขี้ต้ม อย่าขี้ลักขี้ขโมย อย่าเยอะได่เยอะมีหลาย จนโกงเอาของผู้อื่น
รูปที่ 11 เคิ้งบูชา แต้งแก้ หยามที่เอ็ดผิดเอ็ดแม้นต่อพระเจ้า
เลวีนิติ บทที่4 ข้อ 27 ถึง35, ยอห์นบทที่ 1 ข้อ 29
เนอสมัยของโมเสส คั่นเผอเอ็ดผิดเอ็ดแม้น ต่อพระเจ้า ละต้องแต่งแก้ เคิ้งแต้งแก้ กะเห้อเอาแกะมาฮ้า แทนคนที่เอ็ดผิด การแต้งแก้ในสมัยนั้นกะเป็นลางเบ๊าะอนาคตว่า การแก้บาปนั้นละต้องแก้จ๊ะชีวิต และกะจ๊ะการตาย การตายแทน ต่อมาผู้ที่พระเจ้าเห้อเป็นเคิ้งแต่งแก้ การเอ็ดบาปของมนุษย์ซูคนกะคือ พระเยซู ผู้มาตายคือกันกับแกะ เป็นเคิ้งแต้งแก้เห้อคนทั้งเหมิ่ด
รูปที่ 12 เลิ้งพระผู้ที่ละมาโพดมาผายมนุษย์เห้อหลุดหวิดกรรมหวิดเวร
ลูกาบทที่ 1 ข้อ 26 ถึง 38, มัทธิวบทที่ 1 ข้อ 18 ถึง 25
สมัยของโมเสสกะผ่านไปแล้ว หลายปีต่อมาได่มีเทวดาองค์หนึ่ง มาหาแม่ยิงบริสุทธิ์ชื่อว่า มารี นางมารีผู้นี้ได๋คู่หมั้นแล้ว ซื่อท้าวโยเซฟ แล้วสองคนนี้กะเป็นคนถือฮีตถือคลอง มิเคยหลับนอนนำกันเลย เทวดาองค์นี้ได้มาเบ๊าะกับนางมารีว่า พระเจ้าพอเจอต่อนางมารี ละเห้อได่ลุผุชาย เห้อตั้งซื่อว่า เยซู นางมารีกะเกิดสงสัยว่า มิเคยไปนอนนำผุชายละได่ลุออกมาแนวเลอ เทวดาได้เบ๊าะกับนางมารีว่า ลุที่เกิดฮึ้นมาเกิดแบบอัศจรรย์ พระเจ้าดลบันดาลเห้อเกิดฮึ้นในท้อง มิได้เกิดจากกามมารมณ์ เป็นผู้บริสุทธิ์ เกิดจ๊ะความบริสุทธิ์ เป็นลุของพระเจ้า คั่นตามฮีตตามคองบ้านเมิงสมัยนั้น แม้นเผอท้องมิได้พ่อ ละต้องถึไทบ้านเอาหินดึกเสอจนตาย เนอเวลาต่อมา เทวดากะได้ ไปเฮ้าฝันโยเซพผู้ที่เป็นคู้มั้นของนางมารี เทวดาเบ๊าะโยเซพว่า เห้อฮับเอานางมารีมาเป็นเม ลุที่อยู่เนอท้องนางมารีนั้น มิได้เกิดจ๊ะความโส้ซาม แต่เกิดจ๊ะการดลบันดาลของพระเจ้า โยเซพกะฮับมารีมาเป็นเม เป็นเมตามปะเพณี แต่มิได้สมสู่ เป็นโผเป็นเมจนกว่า ดิกน้อยที่อยู่เนอท้องละเกิดฮี้นมา
รูปที่ 13 การเกิดมาของพระเยซู
ลูกาบทที่ 2 ข้อ 1ถึง 20
ต่อมากษัตริย์ในสมัยนั้น ได้ออกประกาศ เห้อจดทะเบนบ้านสำมะโนครัว เผอเกิดเมิงเลอกะเห้อไปลงทะเบนเมิงนั้น ตอนนั้นนางมารีกะท้องแก่จนทมละเอาะลุ แต่บ้านเกิดของโยเซพนั้นอยู่อิเมิงนึ้ง ซื่อว่าเบธเลเฮม อยู่ไกลกันเติบหนึ่ง แล้วสมัยนั้นกะมิได้รถมิได้เรอ มีแต่หย้างเอา พอไปฮอด สองโผเมกะมิได้บอนพักบอนเซา นางมารีกะเกิดเจ็บท้องคอดฮึ้นมา โยเซพกะพามารีเฮ้าไปคอดเน้อคอกสัตว์ เอาฮางหญ้า มาปูผ้า เห้อเป็นบอนนอนดิกน้อย เน้อคืนนั้นกะได๋เทวดามาปากด กับโพกที่นอนเฝ้าแกะอยู่กลางท้ง เบ๊าะว่าคืนนี้พระผู้มาโผดมาผายโลกมนุษย์ มาเกิดแล้ว เป็นผู้ที่ละมาปดปอยเห้อพ้นกรรมเวร คือพระเยซู เลวเบิ่งเมิงฟ้าในเวลานั้น กะได๋เทวดาหลายองค์ดีดสีตีเป่า ซุ้มเล้งแกะพากันตื่นเต้นหลาย ฟ้าวแล้นมาเบิ่งเหตุการณ์เกิดของพระเยซู แล้วกะแล้นมาเบ๊าะเห้อผู้นั้นผู้นี้ฟัง เผอได้ยินกะอัศจรรย์เจอ
รูปที่ 14 พระเยซูเป็นนักปาด อาจารย์
สลาดสเลว ลูกาบทที่ 2 ข้อ 41 ถึง 52, มาระโกบทที่6 ข้อ 30 ถึง34
มารีกับโยเซพกะเล้งพระเยซูจนใหญ่ พออายุได้ 12 ปี นางมารีกับโยเซพกะพาพระเยซูไปโบสถ์ เนอวิหารโหลง ยุเนอเมิงใหญ่ ซุ่มนักปาดอาจารย์เนอสมัยนั้นกะงึดหลายขนาด ว่า ดิกน้อยอายุ 12 ปี เป็นเผอ จั่งฮู้จักเล้งธรรมะลึกซึ้งกว่านักปาดอาจารย์ผู้ที่เฮนมาจนเฒ่า พออายุได้ 30 ปี พระเยซูกะเริ่มสอนประชาชนเกวกับเลิ้งพระเจ้า ประชาชนทั้งหลายกะแห่แหนแพนกั้ง พระเยซูไปทางเลอกะพากันหนำเพิ่ลไป จนโพกเจ้าใหญ่นายโตเกิดอิจสานาไล
รูปที่ 15 พระเยซูเป็นผู้ที่มีอิทธิลิด
มาระโกบทที่ 8 ข้อ 22 ถึง 26, บทที่ 5 ข้อ 35 ถึง 43, บทที่ 6 ข้อ45 ถึง 52
นอกจ๊ะพระเยซูละสลาดอาดหู้แล้ว เลิ้งที่คนทั้งหลายงึดกะคือ มีอิทธิฤทธิ์เกินกว่าคนธรรมดาโท้ไป รักษาคนโป่ยกะดี ซ้อยรักษาคนตาบอด เฮ้อตาดีกะได้ คนที่ตายแล้วกะคืนมา ห้ามฟ้าห้ามลม คนสมัยนั้นเห็นแล้วกะพากันงึด เพราะว่าเลิ้งที่เกิดฮึ้นมิได้เป็นเลิงงปกติ เขาพากันคึดว่าพระเยซูนหนะ ต้องมิแม้นคนธรรมดา ต้องเป็นผู้ที่พระเจ้าส่งมาโผดมาผายมนุษย์จ๊ะบาปจ๊ะกรรมจ๊ะเวร พี่น้องแล้วโตเฮาเด มีเผ้อเย๊อะเห้อพระเยซูซ้อยยุเบ๊าะ เพิ้นมาเพ้อซอยเลอเฮาคู้คน ขอแต่ว่าเฮาตั้งหมกตั้งเจอ ละลึกเนอเจอ เว้าเนอเจอ เบ๊าะเห้อพระเยซูฟัง
รูปที่ 16 ความทกความย๊ะของพระเยซู
มัทธิวบทที่ 27 ข้อ 11 ถึง 31
ตามที่เฮาฟังมา กะละได๋ฮู้จักว่า พระเยซูซอยเลอคนทั้งหลาย มิว่าละเป็นคนผู้จบ ผู้มิจบ ผู้ฮั่งมีเป็นดี จนฮอดคนท๊กหยะ คนทั้งหลายกะฮักแพงเพิ้นหลาย แต่กะมิแม้นคู้คน โดยเฉพาะคนที่มีอำนาจวาสนาเนอบ้านเนอเมิง ย่านพระเยซูได้ลื้น พากันอิจสานาไล ละกะพากันข่มเหงเต่งเต๊กหาเล้งหาลาวเสอพระเยซู เนอที่สุดกะจับพระเยซูหนะ ไปทรมา ทรกรรมจนตาย เอาขอเหล็ก เอาหนามห้อยเสอแส้ ตีจนเน้อหลุดเลิดอาบโท้กะโต เอาโลดหนามหมากจั๊บโม้นเป็นขดแล้วยัดเสอโหคือเสอโมก จับแก้ผ้าเอ๊าะและกะปะจานเห้ออายบ้านอายเมิง ทั้งด่าทั้งป้อย เป็นเผอเลอพระเยซูมีอิทธิลิดคือมิต่อสู้? พี่น้องคือละมิได้ลืมเลิ้งเคิ้งแต่งแก้บาป คือผู้ที่เอ็ดผิด ละได๋ฮ้าแกะไปแต้งแก้ พระเยซูยอมตายพี่น้อง เพ้อเป็นแกะ เกิดมาทกยะ เพ่อถึฮ้าเป็นเคิงแต้งแก้ แทนเฮาคู้คนผู้เป็นคนบาป ละได๋รอดจ๊ะบาปจ๊ะกรรมจ๊ะเวร
รูปที่ 17 การตายของพระเยซูเนอไม้กางเขน
มาระโกบทที่ 15 ข้อ 22 ถึง 39, เปโตรฉบับที่ 1 บทที่ 2 ข้อ 21 ถึง 24
บ้านเมิงเนอสมัยพระเยซูอยู่นั้นเป็นเมิงฮึ้นของประเทศอื่น เขามีกฎหมายปกคองว่าความผิดขั้นร้ายแรงที่สุด เห้อเอาคนนั้นไปประหารชีวิต เอาแฮนเอาฮามัดติดกะไม้ รูปคล้ายกับเค้งหมายโบก ที่ซุมเฮาเคยเห็นเนอโรง บาล เอาตะปูโตใหญ่ๆตอกแฮนตอกหา เส่อกับไม้ แล้วกะตั้งฮึ้นเห้อวิดขี้ดิน ถือว่าเป็นเคิ้งประหารที่ทรมานที่สุด กะท้าวฮอดซูมื้อนี้ กะได๋มีกฎหมายห้ามมิเห้อใช้อิ เพราะมันทรมาทรกรรมผู้ตาย แบบโหดร้ายทารุณเกินไป พระเยซูเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ยอมถึฮ้าตายแบบคนโซ้ซามที่สุด ละเพ้อเป็นเคิ้งแต่งแก้เห้อเฮาคู้คนได้ มิเว้าผู้นั้นละโซ้เลวซามปานเรอกะตาม บาปเวรที่เฮาเอ็ด เพิ้นฮับแทนแล้วเนอไม้กางเขนอันนั้น คั้นเฮาเสอเลิ้งนี้เนอจิตเนอเจ๋อ ขอเพิ้งเนอชีวิตพระเยซูที่ยอมตายเพ้อเฮา เฮากะละรอดจ๊ะกรรมจ๊ะเวรทั้งเหมิด
รูปที่ 18 การตายแล้วคืนชีวิตของพระเยซู
ลูกาบทที่ 23 ข้อ 50 ถึง บทที่ 24 ข้อ 9
พอเขาฮ้าพระเยซูตายแล้ว กะเอาศพเพิ่ลไปไว้เนอถ้ำ เอาโง้นหินใหญ่กิ้งปิดปะถ้ำไว้เห้อทหารยามเฝ้าไว้อิ พอเฮ้ามื้อที่สามมีแม่หญิงที่ศรัทธาเนอโตพระเยซูกะพากันเอาน้ำอบน้ำหอมไปอาบศพตามประเพณี แต่พอไปฮอดถ้ำ โง้นหินปิดป๊ะถ้ำ จักกิ้งไปซิเลอ ถ้ำเปิดอยู่ พอเฮ้าไปเบิ่งเนอถ้ำกะมิได้เผอ มีตะผ้าพันศพกองไว้ เนอเวลาที่กำลังสารวนสงสัย กะได้ปากฎมีเทวดามาเบ๊าะว่า พระเยซูฟื้นแล้ว มิได้อยู่เนอถ้ำนี้มิต้องหา พี่น้องการตายแล้วคืนมีชีวิตอิ กะแปว่าพะเยซูเป็นพระเจ้าแท้ มีชีวิตอยู่จนฮอดซูมื้อนี้ เป็นพระเจ้าที่มีชีวิต ย้อนแน้วนี้เพิ้นจังได้หยินเฮา แล้วกะสามารถซ้อยเฮาได้
รูปที่ 19 ท้าวโทมัสยอมเส้อเริ้งตายแล้วฟื้นของพระเยซู
ยอห์น บทที่ 20 ข้อ 19 ถึง 31
หลังจ๊ะที่พระเยซูฟื้นแล้ว เพิ้นกะไปปากฎกับลุศิษย์ลุหา เนอบรรดาลุศิษย์ กะได้ผู้นึ้งซื่อท้าวโทมัส เพิ้นนี้กะขี้สงสัยหลายกว่าหมู้ เพิ้นกะเบ๊าะว่า ข้อยมิเส้อเด๊าะว่าพะเยซูฟื้น คั้นข้อยมิได้เอามือแหย่เฮ้าไปเนอฮูตะปู มื้อนึงพระเยซูกะปากฎ แล้วท้าวโทมัสกะอยู่หม่องนั้น พอท้าวโทมัสเห็นพระเยซูเพิ้นกะฟ้าวนั่งลงกับพื้น ป๊ะกะเว้า พะเจ้าของผู้ข้า พะเจ้าของผู้ข้า ท้าวโทมัสเพิ้นกะมิสงสัยเผอเลอเลย โส้นพระเยซูได้เบ๊าะเพิ้นว่า ย้อนเจ้าได้เห็นเฮาเหน๊าะ เจ้าจังเส้อ แต่แม้นเผอกะอย่า ที่หยังมิได้เห็นเฮาแต่กะเส้อ กะละได้ความสุขหลาย
รูปที่ 20 การฮึ้นสวรรค์ของพระเยซู
กิจการบทที่ 1 ข้อ 1 ถึง 11
หลังจ๊ะที่พระเยซูฟื้นคืนชีวิต กะได้ใช้เวลาไปเย้ม ไปคอยผู้นั้นผู้นี้หลายคน หลังจ๊ะนั้น 40 มื้อ ผู้คนโหลงหลายเนอสมัยนั้นได้เห็นพระเยซูลอยฮึ้นเทิ่งฟ้า คำสั่งสุดท้ายที่พระเยซูเบ๊าะกะคือ เฮ้อเว้าเลิ้งนี้ เฮ้อทุกยุคทุกสมัยฟัง เห้อทุกคนทุกภาษาทุกเผ่าพันธุ์ ถือรักษาและติดตามพระเยซู พระเยซูลอยสูงฮึ้นลับไปเนอขี้เมฆ คนทั้งหลายกะตกตลึงตาค้างอยู่ ต่อมากะได้มีเทวดามาเบ๊าะว่า พระเยซูละกลับมาอิ กลับมาคือกันกับที่ไป โพกเฮาพ้อมหรือยัง ที่ละฮับเสด็จพระเยซู พระเจ้าแท้องค์เดว
รูปที่ 21 เลิ้งไม้กางเขน
เปโตรฉบับที่ 1 บทที่ 3 ข้อ 18, กาลาเทียบทที่ 2 ข้อ 20
ที่เฮาเห็นเนอรูปนี้ เป็นไม้กางเขน หม่องที่พระเยซูตายเป็นเค้งแต่งแก้บาปเห้อเฮาทั้งหลาย พระเยซูยอมตายแบบท๊กทรมานเพ้อที่ละได้ซ้อย
เห้อมนุษย์ผู้ได้บาปได้กรรมคู้คน ได้หวิดบาปหวิดเวร คั้นแม้นเผอขอเพิ้งเนอพระเยซู ผู้นั้นละได้เป็นลุของพระเจ้า รอดพ้นจ๊ะกรรมจ๊ะเวร
รูปที่ 22 มีสองทางเห้อเฮาเลอะเอา
มัทธิวบทที่ 7 ข้อ 13 ถึง 14, ยอห์นบทที่ 3 ข้อ 16, ยอห์นฉบับที่ 1 บทที่ 1 ข้อ 9
พี่น้อง เฮาเคยได้หยินมาตะกี้ตะเก่า เพิ้นว่า ทางไปสวรรค์นะมันฮก ทางไปนรกนะมันแปน ทางฮกกะแคบ ทางแปนกะกว้าง หมายความว่าแนวเลอ กะหมายความว่าทางแปนทางกว้างคือการมีชีวิตอยู่เนอบาปเนอกรรม เอ็ดโซ้เอ็ดซามนะมันเอ็ดง่าย ซำบาย เผอกะเอ็ดแซวๆ เปบเป็นทางกว้าง แต่ทางแคบกะคือการกับมาฟังความพระเจ้าผู้ส้างชีวิตเฮามา มีทางเดวทอนั้น เป็นทางแคบๆ คือการขอเห้อพระเยซูเป็นเค้งแต่งแก้บาปเวรเห้อเฮา แล้วกะเส้อฟังความพระเจ้าเบ๊าะ เฮากะพบกับทางรอด ได้อยู่สวรรค์เมิงฟ้า มื้อนี้เฮาได้ยินเลิ้งพระเจ้าแล้ว ได้ฮู้จักพระเยซูแล้ว คั้นเยอะเห้อเพิ้นซ้อยเฮาพ้นจ๊ะบาปจ๊ะเวร เห้อชีวิตรุ่งเริงเหลืองเลิ้ม กะเห้อหลับตาภาวนาเนอเจอ เชิญพระเยซูเฮ้ามาอยู่เนอเน้อเนอโต ขอเป็นลุเพิ้น เห้อเพิ้นมาปกปักรักษา ถ้าพี่น้องพ้อมละฮับเอาพระเยซูมาเป็นพระเจ้า กะเห้อภาวนาตามคำที่ผู้ข้าละพาเว้าต่อไปนี้ ถ้าพี่น้องพ้อมเห้อภาวนาเนอเจอ พ้อมๆกับผู้ข้าเด้อ สาธุเด้อพระเจ้าผู้ส้างผู้แปง ผู้เป็นใหญ่ที่สุดกว่าพระเนอะโลกนี้ มื้อนี้ผู้ข้าได้ยินได้ฟังเลิ้งพระเจ้า เลิ้งพระเยซูแล้ว ผู้ข้าขอเห้อพระเยซูเป็นผู้ซ้อยรับบาปรับกรรมรับเวรที่ผ่านมา ขอเป็นลุพระเจ้า เป็นผู้เว้าตามหลังฟังความพระเจ้า เพ้อที่ผู้ข้า ละได้อยู่เมิงฟ้าเมิงสวรรค์ยามผู้ข้าละสังขาล ละได๋พบพ้อพะเยซูเนอมื้อนั้น เนอฐานะลุพระเจ้า ผู้ข้าภาวนาโดยความสัตย์ อ้างเอานามพระเยซูเป็นใหญ่ อาเมนเด้อ พี่น้อง อาเมนกะแปว่าเห้อสำเร็จตามนั้น
ลูปที่ ซาวสาม การเป็นลุพะเจ้า
ยอห์น 6:37-40, 14:6 วิวรณ์ 7:9
ลูปที่เฮาเบิ่งยู้นี้ กะคือลูปของพะเยซู ที่กำลังดีอกดีเจอหลายขนาด ที่ได๋ต้อนฮับคู้คน ที่พากันมาเส้อ มาเพิ่งพาอาศัยเพิ้น แล้วกะถือว่า คู้คนที่มาเพิ่งเป็นลุ
มิว่าละเป็นผู้ทกยะ ไปจนฮอดผู้ฮั่งผู้มี ผู้ล้างน้อยล้างใหญ่
ผู้ผิวดำผิวขาว ได๋กายมาเป็นพี่เป็นน้อง
สายเลิดเดวกัน คือเลิดพะเยซู ลุพะเจ้าเปบเป็นคอบโคใหญ่ ลุพะเจ้าเป็นผู้ที่ตัดสินเจอ ย้างเนอทางแคบ
ที่ละพาไปฮอดสวรรค์
ลูปที่ ซาวสี่ การเกิดเท้อที่สอง
ยอห์น 3:1-18, ทิตัส 3:4-7; เปโตรฉบับที่ 1 บทที่ 1:ข้อ22-23
ตอนที่พะเยซูอยู่เนอโลกนี้ กะได้มีคูบาสอนศาสนา
มีซื้อเสงผู้นึ้งคือ นิโคเดมัส คืนหนึ่งเพิ้นกะไปหาพะเยซู ถามพะเยซูว่า เอ็ดแนวเล้อ จังละได้เป็นลุพะเจ้า พะเยซูกะเบ๊าะกับนิโคเดมัสว่า ผู้เลอเยอะเป็นลุพะเจ้า
เห้อผู้นั้นเกิดใหม่ ท้าวนิโคเดมัสละตกเจอ
คนเฮาละเกิดใหม่ได้แนวเล้อ พี่น้องเฮา ได้เป็นลุพ่อแม่อยู่เนอคอบโค ละย้อนว่าเฮาเกิดกับเพิ้น พ่อแม้เห้อเลิดเห้อเน้อกับเฮา คั่นเฮาเยอะเป็นลุพะเจ้า เฮากะละต้องเกิด
เท้อที่สอง เป็นการฮับเอาเก้าเอาขวัญใหม่ เก้าขวัญอันบริสุทธิ์ของพะเจ้า เฮ้ามาอยู่เนอะเน้อ เนอโต เอ็ดแนวนี่ เฮาจังละได้ซีวิตใหม่ ย้อนว่าเฮามีเก้ามีขวัญของพะเจ้า
พะเจ้าผู้บริสุทธิ์ อยู่เนอเน้อเนอโต เฮาฮ้องว่าการเกิดใหม่
ลูปที่ ซาวห้า เก้าขวัญอันบริสุทธิ์
ยอห์น 14:15-18, กิจการ 2:1-39
ก่อนมื้อพะเยซูละเหาะฮึ้นฟ้า เพิ้นได้เบ๊าะกับลุศิษย์ลุหาว่า ละเห้อเก้าเห้อขวัญบริสุทธิ์ ของพะเจ้าพะเยซู เป็นผู้ปกปักษ์ลักษาลุของพะเจ้าคู้คน หลังจ๊ะพะเยซูเหาะฮึ้นฟ้าไปคบสิบมื้อ ตอนนั้นลุศิษย์ลุหากำลังอยู่โฮมกันตั้งวะหลายคน คือกันกับที่เฮาเห็นเนอลูปนี้ แล้วกะได้ยินเสง คือกันกับลมพายุ พะเยซูเห้อเก้าเหอขวัญพระเจ้า ลงมาอยู่กับลุของเพิ้นตามที่เบ๊าะไว้ก่อนฮึ้นสวรรค์ ลูปล้างของเก้าขวัญบริสุทธิ์ของพะเจ้า คือกันกับเปวไฟ เหตุการณ์นี้เกิดฮึ้นเนอเมิง
ซื่อว่า/เยลูซาเล็ม ตอนนั้นบ้านนี้เมิงนี้
ได๋คนหลายชาติหลายภาษามาอาศัยอยู่
พอลุศิษย์ลุหา ได้ฮับเอาเก้าขวัญบริสุทธิ์ของพะเจ้าแล้ว เหตุการณ์ปะหลาดกะเกิดฮึ้น แต่ละคนเว้าภาษาชาติอื่นๆได้ ลุศิษย์ลุหาของพะเยซูหมู่นี้ กะเบ๊าะเลิ้งลาวที่เกิดฮึ้นเห้อคนอื่นฟัง มื้อนั้นมีคนสามพันคน ตัดสินเจอมาเป็นลุพะเจ้า
พี่น้อง คู้มื้อนี้ เก้าขวัญเนอเน้อเนอโตลุพะเจ้า เป็นเก้าขวัญบริสุทธิ์ของพะเจ้า เป็นผู้ที่ละซ้อยเฮา เห้อเบ๊าะเลิ้งลาวของพะเจ้าเห้อผู้อื่นฟัง
ลูปที่ ซาวหก ย้างเนอทางแจ้ง
ยอห์น 3:19-21, 8:12; 1 ยอห์น 1:5-7
ผู้ที่มิหูจัก พะเยซูเปบแนวเด๋วกันกับ เป็นผู้ที่ย้างเนอทางความมืด คือกันกับคนเนอลูปเถิงซ้ายมือ เต๊ะสะดุด จนโหปั้มลั้มขวิดอยู่เล้ยๆ ย้อนว่ามิเห็นหุงเห็นแหลวพะเลอเลย เวลาได้ปัญหากะมิได้ทางแก้ที่ถึที่โคน ซีวิตกะวุ่นวาย มิได้พบพ้อกับความสุข โส้นผู้ที่เป็นลุพะเจ้า มีพะเยซูเป็นบ้อนเพิ้งพาอาศัย คือกันกับเป็นผู้ที่ย้างเนอทางแจ้ง มีเก้าขวัญของพะเจ้าที่ใสบริสุทธิ์เป็นผู้เบ๊าะทางว่าแนวเลอถึแนวเลอผิด คั่นได๋ปัญหากะได๋ทางแก้ที่ถึต้อง พะเยซูเบ๊าะว่า พะเยซูเป็นทางแจ้ง ย้างตามหลังพะเยซูเฮาละปลอดภัย
ลูปที่ ซาวเจ็ด ลุพะเจ้าเป็นคนจิตเจอใหม่
กาลาเทีย 5:16-26, เอเฟซัส 4:22-32, 2 โครินธิ์ 5:17
ผู้เลอเป็นลุพะเจ้า เบิ่งเอ๊าะง่ายๆ คั่นเป็นลุพะเจ้าอีหลี ละเป็นคนที่ เปนแปงโตเจ้าของเนอทางที่ดีฮึ้น
ได๋จิตเจอใหม่ ซีวิตมิคือผู้เก่า ละมิได่เฮ้าไปยุ่งเกว
กับสิ่งที่มิถึมิต้อง ละเว้าตามหลังฟังความของพะเจ้า ย้อนว่าสำนึกบุญคุณที่ พะเยซูยอมตายแทน เป็นเคิ้งแต่งแก้บาป ลุพะเจ้ามิผิดลุผิดเมเพ่อ มิเอาเมเพิ่นมาเป็นเมโต มิขี้ลักขี้ขโมย มิกาบไหว้ฮูปฮอย เก้าขวัญบริสุทธิ์ของพะเจ้าเนอเน้อเนอโต ได๋ฤทธิ์อำนาจเหนอพญามาร เห้อจิตเจอใหม่
จิตเจอที่ไฝ่เนอทางดี
ลูปที่ ซาวแปด การคองเฮือน
เอเฟซัส 5:21 - 6:4; 1 เปโตร 3:1-9
คอบโคที่ตัดสินเจอเป็นลุพะเจ้า ละต้องเป็นโผแก้วเมขวัญ พะเจ้าเบ๊าะสอนผู้โผว่า ผู้เป็นโผกะเหอฮักแพงผู้เป็นเม โส้นผู้เป็นเมกะเห้อเกงเห้อหยาม เว้าตามหลังฟังความโผ เห้อเป็นคู่อุปถัมค้ำซู พาลุพาเต้าเฮ้าหาพะเจ้า เว้าตามหลังฟังความพะเจ้าเบ๊าะสอน เป็นอันนึ้งอันเดวกัน ค้ำยู้ซ้อยซูกัน ตามที่พะเจ้าเบ๊าะสอนไว้
ลูปที่ ซาวเก้า ฮักแพงผู้อื่นมิเว้นผู้อาฆาตมาตล้ายต่อเฮา
มัทธิว 5:43-48, ลูกา 10:25-37
พะเยซูเบ๊าะสอน เห้อเฮาผู้เป็นลุพระเจ้าคู้คน เห้อเฮาฮักแพงผู้อื่น มิได้เว้นว่าผู้นั้นละมิจบปานเล้อ เอ็ดมิจบมิดีกับเฮากะตาม พะเยซูได้เบ๊าะเลิ้งผู้ซายเจอดีผู้นึ้งเหอเป็นโตอย่าง ผู้ชายเจอดีผู้นี้ ไปเห็นคนบาดเจ็บอยู่กางทาง
มิได้เพอเบิ่งเพอแยงเล้ย เหมิดเน้อเหมิดโตได๋แต่
ฮอยแผล ย้อนว่าถึเขาปุ้น ทรัพย์สินติดโตมากะมิได้
ผู้ซายเจอดีผู้นี้เลยตัดสินเจอซ้อยพันแผลเฮ้อ
แล้วก็พาฮึ้นหลังลา ไปส่งโลงแลม พอฮอดโลงแลม กะจ้างเห้อคนมาเบิ่งมาแยง โปคนเจ็บผู้นี้จนกะท้าวดี พะเยซูเยอะเหอลุของพะเจ้าคู้คน เอาโตอย่างผู้ชายผู้นี้ คือฮักแพงผู้อื่น
ลูปที่ สามสิบ ฤทธิ์อำนาจของพะเยซู
กิจการ 19:18-20, สดุดี 115:1-8, 1 ยอห์น 3:8, 4:4
ลูปที่เฮาเห็นอยู่นี้ เป็นการเผาเคิ้งลางของขัง ของฮักษาตะกี้ตะเก่า ที่เขาเคยกาบเคยไว้บูซา พอตัดสินเจอ
เป็นลุพะเจ้า เยอะเห้อเฮาฮู้ว่า ฤทธิ์อำนาจของพะเจ้าพ่อของเฮานั้นยิ่งใหญ่กว่าอำนาจเลอเนอโล๊ะนี้ เฮาจังมิต้องย่านอำนาจของผี มิต้องกาบต้องไหว้อิต่อไป และกะโคนจูดถิ้มเห้อเหมิด เพาะว่ามันเอ็ดเพอเซอเฮามิได้อิต่อไป
ขอเห้อเฮาไหว้วอน ขอการปกปักลักษา
จ๊ะพะเจ้าผู้มีฤทธิ์อำนาจสูงสุด
ลูปที่ สามสิบเอ็ด พะเยซูไล่ผี
มาระโก 5:1-20; ยากอบ 4:7
ได๋ท้าวผุนึ้งถึผีเฮ้า ผีที่เฮ้าเขานั้น กะได๋เอ็ดเห้อเขาเป็นคนได๋เฮ้อแฮงหลาย หลายมิหลายปานเลอ
ละจนเอาเซ๊อะล่ามไว้กะมิอยู่ พอพะเยซูไล่เหอผีเอ๊าะจ๊ะท้าวผู้นี้ ผีนั้นกะเอ๊าะจ๊ะล้างทันที ท้าวผู้นี้ลอดพ้นจ๊ะการจำจองของผีมาร ได๋ซีวิตใหม่ พอได๋ฮับการซ้อยเหลอจ๊ะพะเยซูแล้ว ท้าวผุนี้ไปทางเลอ เขากะเว้าเลิ้งนี้เห้อหมู่โพกฟัง พี่น้อง พะเยซูได่ไล่ผีเอ๊าะจ๊ะคนมาโลงหลายแล้ว คั่นแม้นตะพญามารกะยังย้านพะเยซู แล้วผีทางเลอ ละกล้ามาสู้กับเพิ้น
มิว่าละเป็น ผีเส้อ ผีปอบ ผีป่าผีดง เห้อเฮาจื่อไว้เด้อพี่น้อง ถ้าผู้เลอได๋ปัญหาเลิ้งผีเฮ้า เห้อฮ้องหาพะเยซู เห้อพี่น้องที่เป็นลุพะเจ้าคือกันพากันอธิษฐาน ขับไล่มันไปโลดเด้อ
ผีทางเลอ กะมิสู้ฤทธิ์อำนาจของพะเยซูได๋เลย
ลูปที่ สามสิบสอง มารหาแนวมาล่อเจ้อ
มัทธิว 6:24, 1 ทิโมธี 6:6-10, 1 โครินธิ์ 10:13-14
หลายเท้อหลายที กะได๋พญามารละมาล่อ มาโต๊ะมาต้ม
เห้อเฮาห่างจ๊ะทางพะเยซู แนวที่เอามาล่อเจ้อ โส่นหลายละเป็นที่แนวเฮามัก เยอะได้เยอะมี เงินคำ เส้อผ้า
ความโม้นซื้น เหล้ายา และกะแนวมิจบมิดีทั้งหลาย ถ้าเฮาหลงกลพญามาร ละมิฟังความพะเยซู เห้อเฮาละมัดละวัง ขอเห้อพะเยซูปกปักลักษามิเห้อเฮาหลงไปกับมาร เห้อเฮาติดตามพะเยซูผู้เดวท้อนั้น
ลูปที่ สามสิบสาม ยามที่เฮาเอ็ดบาป
ลูกา 15:11-32, ยอห์น 1:7-9
ถ้าลุพะเจ้าเอ็ดบาปละเป็นแนวเลอ ได๋ผู้ซายคนนึ้ง ใซ้ซีวิตเนอทางมิจบมิดี หนีออกจ๊ะเฮิ้น ผาญเงินคำของพ่อจนเหมิดโต อยู่มามิเหิงกะทกยะปะหมอง กะเลยตัดสินเจอกับเหม่อหาพ่อ กะละมาขอเป็นคนงาน เนอไฮ่เนอนาเนอโห้เนอโสน แต่ผู้เป็นพ่อเห็นลุซายกะดีเจอหลาย ต้อนลับขับสู้อย่างดี พี่น้องเวลาที่เฮาหลงกลพญามาร หลงเอ็ดมิดีมิงาม เห้อเฮาเฮ้ามาหา สารภาพต่อพะเจ้า ผู้เป็นพ่อของเฮา แล้วกะเลิกจ๊ะสิ่งที่มิดีมิงามโพกนั้นเส พะเจ้าผู้เป็นพ่อของเฮา เพิ้นเห้ออภัยเฮา ฮักเฮาคือเก่าคือหลัง มิเปนแปง
ลูปที่ สามสิบสี่ ผู้ที่เจ็บโป้ย
ฟิลิปปี บทที่ 4 ข้อ 6-7, ยากอบ บทที่ 5 ข้อ 13-16
สองโผเมเนอลูปนี้ กำลังเป็นทุกข์ เพราะว่าลุกำลังเจ็บโปย พี่น้องลุพะเจ้ายามเจ็บยามโปย พะเจ้ากะเป็นโห่งเป็นใยเฮาคือกัน แต่ว่าพะเจ้านั้นได๋ฤทธิ์อำนาจที่ละลักษาเฮาได้ ถ้าเพิ้นต้องการละลักษา สิ่งแลกที่เฮาละต้องเอ็ด
กะคือ การไหว้วอนเห้อพะเยซูซ้อย ยามที่เฮาเจ็บโปย
ความอยู่ดีมีแฮงละเกิดฮึ้นกับเฮา
ลูปที่ สามสิบห้า การตาย
1 เธสะโลนิกา 4:13-18, 5:9-11; ฮีบรู 2:14-15, วิวรณ์ 14:13
ลูปที่เฮาเบิ่งอยู่ตอนนี้ เป็นลูปการฝังศพของคนตายตามปะเพณี
ลุพะเจ้า มื้อหนึ่งเฮากะละต้องตายคือกัน แต่การตายของลุพะเจ้ามิคือกันกับผู้ทั้งหลาย เลิ้งที่ละเว้าเฮ้อฟังนี้
มิแม้นเลิ้งพิธีศพ แต่ว่าผู้ที่เส้อพะเยซู พะเยซูได๋สัญญาไว้ว่า เฮาละได้ฮึ้นไปอยู่สวรรค์ซั้นฟ้ากับพะเยซู ย้อนแนวนี้
ลุพะเจ้าจั่งได๋ความหวัง และมิได๋เกิดการเสอก เสเจอ
คั่นฮอดเวลาอำลาโลกนี้ไป มื้อนึ้งเฮาละได้ไปเห็นกันกับผู้ที่เส้ออยู่เทิ่งสวรรค์
ลูปที่สามสิบหก ล้างกายของพะเยซู
1 โครินทร์ บทที่ 12 ข้อ 12-31, เอเฟซัส บทที่ 4 ข้อ 11-16, 1เปโตร บทที่ 4 ข้อ
ล้างกายของพะเยซูอยู่หม่องเล้อ พี่น้อง ล้างกายของพะเยซูกะคือโพกเฮาคู้คนโฮมกัน โดยมีพะเยซูเป็นโส้นโห โพกเฮาแต่ละคน ละเป็นแหน เป็นหา เป็นตา เป็นหู เป็นมือ ล้างกายแต่ละโส้นกะพากันเอ็ดงานโฮมกัน จังละเกิดผลดี คือกันกับโพกเฮา แต่ละคน ละมีความสามารถต่าง ๆ
กันเอ๊าะไป บางคนล้องเพลงโม้น บางคนต้อนลับขับสู้เป็น ถ้าล้างกายโส้นหนึ่งโส้นเลอมิสบาย ล้างกายโส้นอื่น ๆ
กะเจ็บไปนำกันเหมิด คั่นซั่นละเห้อเฮ้าเก้อกูนกัน
ลูปที่ สามสิบเจ็ด การบูชาพะเจ้า
ฮีบรู บทที่ 10 ข้อ 24 - 25, 1 โครินธ์ บทที่ 11 ข้อ 23-34, โคโลสี บทที่ 3 ข้อ 15
ลุพะเจ้าแต่ละคนต้องบูชาพะเจ้า อธิษฐานภาวนา
ศึกษาถ้อยคำของพะเจ้า ถวายเพลง ถวายทรัพย์สินสิ่งของ เพ้องานของพะเจ้า พะเยซูเบ๊าะเห้อเฮาคู้คน ละลึกเถิงเพิ้น โดยการกินขนมปังและน้ำองุ่น เปปเป็นล้างกายและเลิดของพะเยซู ที่มาตายเป็นเคิ้งบูชาแต่งแก้บาปแทนเฮา ละเฮ้อเฮาคู้คนโฮมกันบูชาพะเจ้า คึดฮอดคึดเถิงการตายแทน
ของพะเยซู จนกว่ามื้อนึงพะเยซูละกลับมาฮับเฮา
ลูปที่ สามสิบแปด การกลับมาอิของพะเยซู
ยอห์น บทที่ 14:1-3; 1 เธสะโลนิกา บทที่ 4:13 - 5:4
พะเยซูสัญญากับเฮาว่า ละได๋มื้อนึ้งที่เพิ้นละกลับมาอิ มาเพ้อฮับเฮาผู้ที่เส้อเนอพะเยซู ไปอยู่กับเพิ้นอยู่เนอสวรรค์ แล้วมื้อเลอพะเยซูละมา พะเยซูเบ๊าะว่า มื้อที่พะเยซูมา
คือกันกับคนขี้ลักจอบหลอยมาหา มิได้เผอฮู้เลย เนอมื้อนั้นผู้ที่ตายไปแล้วกะละฟื้นฮึ้น ผู้ที่ยังมิตายกะละได้
ไปอยู่กับพะเยซู โส้นผู้ที่มิได้เส้อ กะละต้องฮับโทษตามกรรมที่เอ็ดไว้ พวกเฮาพ้อมแล้วบ่พี่น้อง ที่ละต้อนฮับการกับมาของพะเยซู
ลูปที่สามสิบเก้า ซีวิตที่เกิดเด๊าะเอ๊าะผล
มัทธิว 7:15-20, ยอห์น 15:1-16, กาลาเทีย 5:22-23
พี่น้องซีวิตของเฮาผู้ที่เส้อพะเจ้า กะคือกันกับกกไม้
กะละเกิดเด๊าะเอ๊าะหมะตามฤดูกาล แล้วผลของซีวิต
เนอพะเจ้าเป็นแนวเล้อ ผลของซีวิตกะคือ ความฮัก
อดทนอดกั้น ความดี ความซื่อสัตย์ สุภาพบ่กะโซกโฮกฮาก ยับยั้งซั่งเจอ พะเยซูเบ๊าะว่า พะเยซูเปบเปนกก เฮาเป็นแหนง แหนงเลอติดกับกก กะละเป็นหมะ แหนงเลอตายกะละมิได้เป็นหมะ ต้องตัดทิ้มเผาไฟ แต่พะเยซูเยอะเห้อลุพะเจ้าคู้คนเป็นกกไม้ ที่เอ๊าะเด๊าะเป็นหมะ
คือมีซีวิตที่ดีงาม
ลูปที่สี่สิบ การเบ๊าะเล้งพะเยซูกับผู้อื่น
มัทธิว 28:16-20, กิจการ 1:8, มาระโก 16:14-20
การเบ๊าะเลิ้งลาวพะเยซูกับผู้อื่น เป็นคำสั่งเสที่พะเยซูเบ๊าะไว้ เห้อผู้เส้อคู้คนเอ๊าะไปเว้าไปจา ผู้เลอเส้อเนอพะเยซู กะละได้ความลอดพ้นจ๊ะบาปจ๊ะกรรม ละได้ไปอยู่สวรรค์กับพะเยซู มิต้องฮับบาปฮับกรรม เฮาคู้คนที่เป็นลุพะเจ้า
ต้องซ้อยผู้อื่น เห้อเฮ้าอกเฮ้าเจอ เกี่ยวกับข่าวปะเสริฐนี้ เก้าขวัญบริสุทธิ์ของพะเจ้าที่อยู่เนอเน้อเนอโตเฮา
ละซ้อยเห้อมีความก้า เพ้อคนทั้งหลาย ละได้ความลอดพ้นเนอพะเยซู