unfoldingWord 05 - Ваъда қилинган уғил

Ибром ва Сорай Канъонга кўчиб келганига ўн йил бўлган бўлса ҳам, улар фарзанд кўрмади. Шунда Ибромнинг хотини Сорай унга деди: “Худо менга шу пайтгача фарзанд кўришга руҳсат бермади, энди эса мен қариб қолдим, туға олмайман. Шунинг учун, мана сизга менинг чўрим Ҳожар, унинг олдига киринг ва у менга фарзанд туғиб берсин”.

Ибром ҳудди шундай қилди. Ҳожар ҳомиладор бўлиб, ўзини Сорайдан юқори деб била бошлади. Сорай эса бунда Ибромни айбларди. Орадан вақт ўтиб Ҳожар ўғил туғди ва Ибром унга Исмоил деб исм берди. Исмоил ўн уч ёшга кирганида, Худо яна Ибромга мурожаат қилди.

Худо деди: “Мен Қодир Худоман. Мен сен билан аҳд тузаман”. Ибром Худони эшитиб, эҳтиром билан тиз чўкиб бош эгди. Худо давом этди: “Сен кўп халқларнинг отаси бўласан. Мен сенга ва сенинг наслингга Канъон юртини бераман ва уларнинг Худоси бўламан. Сен оилангдаги ҳар бир уғил болани ва эркакни суннат қилишинг керак”.

“Хотининг Сорай ўғил туғади — Мен сенга ваъда қилган ўғил шу бўлади. Унга Исҳоқ деб исм берасан. Мен у билан аҳд тузаман ва ундан буюк бир халқ яратаман. Исмоилдан ҳам буюк халқ пайдо бўлади, лекин аҳдим Исҳоқ билан бўлади”. Кейин Худо “Ибром” исмини “Иброҳим” деб ўзгартирди, бу исм “кўпларнинг отаси” деган маънони англатади. Худо “Сорай” исмини “Сора” деб ўзгартирди, бу исм “Малика” деган маънони англатади.

Ўша куни Иброҳим ўз уйидаги борча ўғил болалар ва эракларни суннат қилди. Орадан тахминан бир йил ўтиб, Иброҳим юз ёшга кирганда, Сора эса тўқсон ёш бўлганида Иброҳимга ўғил туғиб берди. Худо айтганидай унга Исхоқ деб исм қўйишди.

Исҳоқ ҳали бола бўлганида, Худо Иброҳимнинг имонини синашга қарор қилди. Унга: “Ягона ўғлинг Исҳоқни Мен учун қурбон қил” — деди. Иброҳим бу сафар ҳам Худога итоат қилди ва ўғлини қурбонликка келтиришга тайёрланди.

Иброҳим Исҳоқни қурбонлик келтириладиган жойга олиб кетаётганда, ўғли сўради: “Ота, қурбонлик келтириш учун бизда ўтин бор, лекин қўзи қани?” Иброҳим жавоб бериб деди: “Ўғлим, қурбонлик учун қўзини Худонинг ўзи беради”.

Улар қурбонлик келтириладиган жойга етиб келганларида, Иброҳим ўз ўғли Исҳоқни боғлади ва уни қурбонгоҳга ётқизди. У ўғлини ўлдиришга тайёр бўлиб турганида Худо Иброҳимга: “Тўхта! Болага тегма! Мендан қўрқишингни билдим, чунки сен Мен учун ягона ўғлингни аямадинг”, деди.

Шунда Иброҳим узоқ бўлмаган жойда чакалакларга ўралашиб қолган қўчқорни кўрди. Бу қўчқорни уларга Худо, Исҳоқнинг ўрнига қурбонликка келтиришлари учун берган эди. Иброҳим хурсанд бўлиб қўчқорни қурбонликка келтирди.

Худо Иброҳимга шундай деди: “Менга борингни, ҳатто ягона ўғлингни ҳам беришга тайёр бўлганинг учун, сени баракалайман, деб ваъда бераман. Сенинг наслинг осмондаги юлдузлардан ҳам кўп бўлади. Менга итоат этганинг учун, сен орқали дунёдаги барча халқларни баракалайман!”